Birlikte hayatimizda ilerlemelerimiz yukselislerimiz yavas ve yokus yukari.. oyle hain pis bi yokus ki ne tirmandigimizi anliyoruz ne de katettigimiz yolu.
anlam veremedigimiz bu zorluk yetmiyormus gibi ayaklarimizi surumekte israr ediyoruz sanki.
Ama dususlerimiz bir o kadar tersine kolay ve dimdik. o zaman iste tirmandigmiz mesafeler gozumuzde buyuyor, tekrar yere carpip yarayan ayaklarimizla tirmanmaya tekrar baslayinca.
birlikte yasantimiz bembeyaz bi kagit uzerinde. ne renk ne zaman ne ses var... birbirimizi goruyor .. okuyor ama duyamiyoruz...
otekinin "Yar" dedigine digeri sevgiyle bakiyor. bir anda Yar'dan yuvarlanirken anliyoruz. Digeri ise kendini birakiveriyor tutkusu ile.. beraber dusmek tekrar beraber baslamak icin.
Dinlemiyoruz. duymuyoruz. bilmiyoruz. anlamiyoruz. cabaliyoruz ama canimiz yaniyor. kaniyoruz.
konusmuyoruz... kapaniyoruz.. kopuyoruz...
hic sebep yokken korkuyoruz... dinlemekten, duymaktan, bilmekten, anlamaktan, konusmaktan korkuyoruz.
Oysa
yaniliyoruz..
